Technologia programów P2P
P2P, ang. peer-to-peer, który to skrót możemy tłumaczyć jako “każdy z każdym” lub ‘równy z równym”, ew. „równorzędny” jest z założenia rodzajem komunikacji w sieciach komputerowych, w których każdy ma takie same prawa. Wiele firm, instytucji, czy osób prywatnych, próbuje definiować, czym jest P2P, ale do tej pory nie powstała wspólna definicja określająca, czym jest P2P.
Zasadniczo możemy powiedzieć, że P2P jest technologią zrywającą powszechny model komunikacji w sieciach komputerowych, którym jest relacja klient-serwer a wprowadzającą nowy model, w którym każdy węzeł sieci pełni rolę zarówno serwera jak i klienta. Dodatkowym, nie mniej ważnym wyróżnikiem, jest fakt bezpośredniej komunikacji węzłów wymieniających się różnego rodzaju zasobami. Często podkreślana jest również równość praw, jakimi dysponują wszystkie węzły sieci.
Automatycznie wprowadza to decentralizację całego systemu sieciowego, gdyż ze względu na wspomnianą równość praw nie ma w sieci żadnego centralnego elementu. Analiza różnego rodzaju technologii P2P, przeprowadzona w dalszej części niniejszej pracy, pozwala wyciągnąć wniosek, że z technicznego punktu widzenia nie zawsze wyżej wymienione określenia mają zastosowanie.
By odpowiedzieć na pytanie, dlaczego powstały sieci P2P należałoby przyjrzeć się historii samego Internetu. Wraz ze wzrostem popularności tego środka komunikacji społecznej, rolę dystrybutorów informacji przejęły firmy i instytucje, mogące sobie finansowo pozwolić na zakup drogich szerokopasmowych łączy i na tyle szybkich komputerów, by zdołać obsłużyć dużą liczbę połączeń. Standardowy użytkownik Internetu wyposażony był w relatywnie mało efektywny komputer i dysponował wolnym połączeniem internetowym (zazwyczaj modemowym). Z biegiem czasu sprzęt komputerowy stawał się coraz szybszy, pojawiła się technologia ADSL, gwarantująca łącza internetowe o coraz to większej przepustowości. Jednakże ADSL charakteryzował się dużo większą przepustowością w przypadku pobierania danych niż ich wysyłania, co dodatkowo zwiększało asymetrię i podział sieci na serwery i korzystające z ich zasobów maszyny klienckie. Centralizacja usług internetowych pozwalała na stosunkowo łatwą kontrolę nad elektronicznym rozpowszechnianiem różnego rodzaju materiałów i dalszą komercjalizację rynku internetowego. Bardzo dużą rolę w powstaniu sieci P2P wniosło pojawienie się na rynku technologii kompresującej pliki muzyczne do formatu mp3, bardzo małych rozmiarów, ułatwiając w ten sposób ich przesyłanie poprzez istniejącą sieć.
Historia P2P zaczęła się w 1999 roku, od pojawienia się na rynku programu Napster, służącego do wymiany plików muzycznych we wspomnianym formacie mp3. Ideą tego rozwiązania był centralny serwer, zbierający od przyłączonych do niego komputerów informacje o udostępnianych przez nich plikach. Klient, pragnący pobrać interesujący go plik, wyszukiwał go w bazie serwera, a następnie pobierał go łącząc się już bezpośrednio z użytkownikiem, który dany plik udostępniał. System nazwany P2P zyskał ogromną popularność i mimo że ze względów prawnych serwery Napstera zostały zamknięte, sam pomysł nowej architektury sieciowej zyskał nowych entuzjastów i kontynuatorów.
Obecnie istnieją dziesiątki programów opartych o technologie P2P i mimo iż najbardziej rozpowszechnioną i znaną formą wykorzystania jest wymiana różnego rodzaju plików, to technologia znajduje zastosowanie na coraz to szerszym polu, zdominowanym dotychczas przez model klient-serwer.
W dalszej części rozdziału została przedstawiona charakterystyka technologii P2P, jej opis, podział na kategorie i zastosowanie.
Podrozdzialy w tym rozdziale:
Charakterystyka programów P2P
Kategorie programów P2P
Podsumowanie
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.